Natura ingenio
To, co chyba najbardziej zaskakuje w kontakcie z twórczością Emilii Karwowskiej, to wszechstronność młodej artystki. Bardzo sprawnie i z wyczuciem porusza się po obszarze grafiki. Tworzy efektowne prace zarówno w technikach druku płaskiego (litografia, offset), jak i wklęsłego (akwaforta, akwatinta).
Widać, że twórczyni nadal poszukuje, a co najważniejsze, kolejne warsztatowe osiągnięcia umiejętnie wykorzystuje w zależności od założonego artystycznego celu. Poznane i opanowane narzędzia zastosowane zostają zgodnie z przyjętym efektem.
Kolejne serie prac różnią się zatem między sobą, mimo że głównym przedmiotem zainteresowania Emilii Karwowskiej jest w nich natura. Portretuje ona rozmaite jej przejawy, dając w wybranych pracach zarówno pełniejszy, bardziej imitacyjny obraz wybranego cytatu z przyrody, jak i jego impresję czy też jedynie aluzyjny albo nawet abstrakcyjny odpowiednik fragmentu otaczającej nas rzeczywistości.
W serii akwatint podobny motyw – wycinek pejzażu – uzyskuje w każdej odbitce odmienne brzmienie, mimo że artystka używała wielokrotnie tej samej matrycy. Horyzont umieszczony jest w tych pracach bardzo nisko. Stwarza to możliwość zaprezentowania całej gamy nastrojów zależnych w dużej mierze od gry kolorów, ale nie tylko - zastosowanie odmiennego rysunku chmur w kilku grafikach powoduje, że niebo przybiera w tych pracach zarówno maskę spokoju, jak i składnika pejzażu heroicznego. W procesie percepcji dochodzą do głosu odczucia typowe dla spotkań z dziełami bliskimi abstrakcji, w których mierzą się ze sobą płaszczyzny o różnym ciężarze i jakościach barwnych.
W pracach tworzących obraz czterech pór roku artystka znów wykorzystała tę samą matrycę. To pozwoliło jej położyć nacisk na środki, które przy zachowaniu podobnych motywów obrazowych pozwolą na uzyskanie wrażenia zmienności, a równocześnie cyrkulacji i powrotu. Obok akwatinty pojawia się też w tych grafikach akwaforta. Wizerunki drzew wprowadzają w pejzaż elementy ruchu i ekspresji. Wertykalne akcenty kontrastują z subtelnymi, irysowymi przejściami poziomych płaszczyzn koloru. Dzięki odpowiednio dobranym jakościom cechującym składniki kompozycji odnosimy wrażenie, że autorka pragnie stworzyć kompletny obraz zjawiska przy pomocy permutacji różnych jego wizerunków.
Prace wykonane w technice miękkiego werniksu przypominają rysunki wykonane ołówkiem lub kredką. Autorka świadomie i umiejętnie wykorzystała atrybuty wybranej techniki, tworząc szkicowe, nieco rozmyte wizerunki fragmentu przyrody, skupiając się na grze linii i delikatnych akordów barwnych. Jeszcze bardziej syntetyczne są transpozycje kadrów wziętych z natury w litografiach i odbitkach offsetowych. Elementy rzeczywistości zostały sprowadzone w nich do form bliskich abstrakcji lirycznej, rodzaju znaku, stanowiącego wyraz przeżycia. Wydaje się bowiem, że prace Emilii Karwowskiej to także odbicie świata wewnętrznego autorki, rozmaitych odmian pogody w świecie jej przeżyć i emocji.
Emilia Karwowska odnosi się do natury z szacunkiem. Traktuje ją jako źródło nieustających inspiracji, niewyczerpany zbiór plastycznych oraz osobistych, emocjonalnych uniesień.

Dariusz Leśnikowski